Ciężar rodzicielskiej odpowiedzialności i oczekiwań

Opieka nad dziećmi to nie tylko olbrzymia odpowiedzialność, ale także konieczność całkowitego poświęcenia się, nieskończonej cierpliwości oraz stałej koncentracji. Stawanie się rodzicem to długotrwały proces, który swoje początki ma już w własnym dzieciństwie rodzica. Także bardzo duży wpływ na role rodzicielskie ma kultura i społeczeństwo, które ma swoje nakazy i powinności.

Bardzo duży na przekonania jaką mamą czy tatą chce być ma Internet i sieci społecznościowe. Niestety niejednokrotnie obraz rodzicielstwa jest tam zniekształcony, często pokazuje się tam tylko dobre, piękne i szczęśliwe momenty. Rodzice i dzieci są uśmiechnięci i radośni. A rzeczywistość rodzica to nieunikniony smutek, żal, złość, choroba. Niestety ten jednostronny sieciowy obraz rodzicielstwa nie rzadko staje się obciążeniem dla młodych rodziców i wiąże się z pytaniem: dlaczego ja jestem taki/a zmęczona? Dlaczego moje mieszkanie nie jest tak idealnie posprzątane? Dlaczego moje dziecko marudzi i się złości – to na pewno oznacza że to ja jestem złym rodzicem?

Niezwykle ważnym jest to jak my rodzice radzimy sobie ze stresem, bo to nasze rodzicielskie zachowania są wzorcem zachowań dla naszych dzieci. Ale pamiętać należy koniecznie, że nawet jeśli w dzieciństwie nie zostaliśmy nauczeni skutecznego radzenia sobie ze stresem to jako osoby dorosłe wciąż mamy szansę zmienić nasze schematy reagowania. Radzenie sobie ze stresem to są umiejętności, których możesz się nauczyć!

Przekonania o rodzicielstwie

Przyjrzeć się należy swoim przekonaniom na temat rodzicielstwa, czy nie wymagamy od siebie za dużo, czy nie dążymy do perfekcjonizmu, który jest niemożliwy do osiągnięcia. Jako rodzicom często zdarzają nam się sytuacje w których odczuwamy dyskomfort. Napady złości, płacz, uczenie się przez dziecko zachowań które są wyzwaniem nie tylko dla niego ale i dla rodziców. Można czuć się źle, gdy rodzic jest świadkiem cierpienia dziecka – gdy ono odczuwa złość, strach zakłopotanie, smutek. W takich sytuacjach można próbować kontrolować lub zmieniać uczucia swoje i dziecka lub reagować na zachowanie. Stawianie sobie pytań „Dlaczego ono się tak zachowuje?” „Dlaczego nie potrafi przestać?”- zwykle powoduje ważniejsze staje się poradzenie sobie z nimi przez rodzica niż skupieniu się co jest najważniejsze dla dziecka. Rodzic skupia się na sobie i na tym co my myśli a nie na dziecku.

Są strategie które działają krótkoterminowo ale długoterminowo nie przynoszą korzyści. Zastanów się: czy to co robię w tej chwili bardziej poprawia moje samopoczucie czy raczej dłuższą metę leży w najlepszym interesie mojego dziecka? Przykładowo Twoje dziecko jest małe i płacze, bo próbuje na Tobie wymusić kolejną porcję słodyczy. Możesz dać słodycze swojemu dziecku już teraz i ono się uspokoi – Ty także będziesz mieć spokój. To strategia krótkoterminowa- na ten moment jest spokój, ale długoterminowo dziecko uczy się, że w ten sposób może wymuszać swoje zachcianki i jeść duże ilości słodyczy.

Strategie kontroli emocji nie działają.

Dobrze jest pozwolić sobie doświadczać zarówno trudnych jak i przyjemnych uczuć z dzieckiem.